Van vmbo UDO naar de politie: het verhaal van Nikki
Sommige mensen hebben van zichzelf zo’n open, warme energie. Nikki is precies zo iemand.
Ze is 26, woont samen met haar vriend en twee konijntjes en heeft een soort natuurlijke vrolijkheid die je meteen aansteekt. “Ik word al blij van kleine dingen,” zegt ze. Een volleybaltraining, een avondje met vrienden, familie zien, een weekendje weg — Nikki geniet door te dóen. Niet ingewikkeld, gewoon warm en echt.
vmbo-tijd: “Het voelde als één groot pretpakket”
Als ze terugdenkt aan haar tijd op Sprengeloo (nu UDO), begint ze meteen te lachen.
“Voor mij voelde het daar echt als één groot pretpakket. Ik kon daar veel aan sport doen en daar werd ik heel blij van. Ik hoefde nog niet te weten wat ik later wilde. Ik kon gewoon zijn wie ik was.”
En naast sport was er nog een verrassing: wiskunde. Niet door de formules, maar door de docent. “Auke Snijder gaf wiskunde met zoveel energie dat het automatisch leuk werd. Hij maakte het luchtig en menselijk. Daardoor voelde het niet als moeten, maar als leuk om te doen.”
De logische stap: eerst CIOS
Na Sprengeloo was de keuze snel gemaakt. “Ik wist: sport past bij me. Dus toen ben ik naar CIOS gegaan. Lekker praktisch, veel bewegen, veel doen.” Maar ergens bleef er iets trekken: de politie. “Dat idee had ik al langer, maar ik voelde me toen nog te jong. Dus ik gaf mezelf tijd.”
Van droom naar deurkloppen (en nog een keer, en nog een keer…)
Toen de tijd rijp voelde, durfde ze de stap te zetten. “Ik heb vier keer moeten solliciteren voordat ik werd aangenomen voor de opleiding.” Geen makkelijke route. De selectie is streng, lang en intensief. En er zijn heel veel jongeren die deze opleiding willen doen.
“Maar als je iets écht wil, dan moet je door. Dus dat deed ik.”
De opleiding: doorzetten in plaats van opgeven
“Ik ben echt een doener. Schoolbanken… dat was voor mij echt weer wennen. Soms kwam ik thuis met frustratie of een onvoldoende.” Op die momenten was haar vriend diegene die haar overeind hield. “Hij zei dan steeds: ‘Dit is wat je wilde. Je komt er echt.’ Dat had ik nodig. Daardoor ben ik blijven gaan.”
Nu in Arnhem-Noord: helpen waar het nodig is
Inmiddels werkt Nikki in uniform in Arnhem-Noord.
“Mensen bellen ons als er iets misgaat. We komen binnen in situaties met spanning, verdriet of paniek. En als je dan iemand kunt helpen — ook al is het soms iets kleins — en iemand kijkt je aan en zegt echt ‘dankjewel’… ja, dat raakt. Dat geeft mij energie.”
En het werk is ook gewoon menselijk.
“Laatst waren we met meerdere collega’s een hond aan het zoeken omdat iemand compleet in paniek was dat hij weg was. Dan ren je dus door tuinen op zoek naar een hond. Dat hoort er óók bij.”
De zin die ze meeneemt
Bij de diploma-uitreiking op het vmbo kreeg iedereen een kaartje met een persoonlijke boodschap. Op dat van Nikki stond:
“Als het leven je laat struikelen, maak er dan een salto van.”
Dat raakte. Want Nikki turnde destijds fanatiek. “En toen dacht ik: ja. Als ik toch val, dan maak ik er zelf wel iets van. Dat kaartje hangt nog steeds in mijn huis.”
Wat ze wil meegeven aan leerlingen
“Je hoeft nu écht nog niet te weten wat je later wil. Doe de dingen waar je nu blij van wordt. Daar groei je van. Maar — zorg wél dat je je diploma haalt. Dat maakt het leven gewoon makkelijker.”
En de toekomst?
“Ik ben gelukkig. Natuurlijk heb ik dromen: reizen, misschien ooit een gezin. Maar voor nu? Voor nu is het gewoon goed zoals het is. Ik ben heel happy.”
Foto en herkenbaarheid
Nikki kiest er bewust voor niet met haar gezicht herkenbaar op de website te staan, vanwege het risico op doxxing op politieagenten. Daarom gebruiken we een foto waarop zij niet herkenbaar is. Een veilige en hele logische keuze in haar beroep.